هر چه تو را میبینَمت
میگیرد اوج این تاب و تَب
تا گفتی که میخواهمت
این جان رسید یک آن به لب
در تار و پودم رفتی و
از خاطرم رفت هر چه بود
دیر آمدی اما مرا
مجنون خود کردی چه زود
لحنت به شیرینيِ قندِ توی چاي است‌
چشمانِ نابَت قرصِ ماه و بي مثال است
شرمِ نگاهت میکِشاند به جنون ، دل
از تو بُریدن ، رد شدن ، رفتن محال است
منطق کنار چشمهاي تو کَم آورد
دل از دلم رفت و دگر جایَش نیامد
من بی تو مانند یه دریا خالي از موج
شوقي برایم بي حضورِ تو نَمانَد
عشقی که کنج این دل است
دارد همیشه تازگی
بازیِ چَشمانِ تو بود
بانیِ این دیوانگی
عشق که با تو میشود
معنا ، تمامِ زندگی
عشق است که حتی هر نفس
دارد به تو وابستگی