ایهام سقوط
Ehaam Soghoot
دﻟﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪه ﻛﻪ ﻟﺤﻈﻪ ای رﻫﺎ ﻛﻨﻢ ﺗﻮ را
ﻋﺬاب ﭘﺎی ﻣﻦ ﺷﻜﺴﺘﻨﺖ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺷﺪ ﻓﺪا ﻛﻨﻢ ﺗﻮ را
دﻟﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪه ﻛﻪ از ﺧﻮدم ﺟﺪا ﻛﻨﻢ ﺗﻮ را
ﺑﻪ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻴﻢ ﻗﺴﻢ ﻧﺸﺪ ﺑﻤﺎﻧﻰ و ﺧﺪا ﻛﻨﻢ ﺗﻮ را
در ﻣﻦ ﻏﻤﻰ ﺷﺒﻴﻪ ﻳﮏ ﺧﺰان اﺳﺖ
ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻴﻜﺸﻢ از آن اﺳﺖ
ﭼﻴﺰی ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻧﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪه
ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻨﻰ ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺟﺎن اﺳﺖ
ﺑﺮای ﺑﺮدن ﺗﻮ از ﻳﺎد ﺣﺘﻰ زﻣﺎن ﻫﻢ ﻧﺎﺗﻮان اﺳﺖ
دﻳﺪی از ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﺮﺳﻴﺪم ﻫﻤﺎن ﺷﺪ
ﺑﻬﺎی ﻋﺸﻘﻤﺎن ﮔﺮان ﺷﺪ
ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ ﺗﺮﻳﻦ ﺳﻜﻮﺗﻢ ﺳﻘﻮط ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑﻰ زﻣﺎن ﺷﺪ
ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻨﺎﻫﻢ از ﻧﺒﻮدت اﻳﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻫﺎی ﺑﻰ اﻣﺎن ﺷﺪ
ﺗﻮ ﻧﺎﺗﻤﺎم ﻣﻦ ﺷﺪی وﻟﻰ ﻏﻤﺖ اداﻣﻪ دار اﺳﺖ
ﻳﮏ ﻗﻠﺐ زﻧﺪاﻧﻰ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﺮﺳﺶ از ﻃﻨﺎب دار اﺳﺖ
ﻣﻴﺒﻮﺳﻢ اﻳﻦ زﺧﻤﻰ ﻛﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﻫﻨﻮز از ﺧﺎﻃﺮاﺗﺖ
اﻳﻦ زﺧﻢ زﻳﺒﺎ را ﻧﻤﻴﺒﻨﺪم ﭼﻮن از ﺗﻮ ﻳﺎدﮔﺎر اﺳﺖ
در ﻣﻦ ﻏﻤﻰ ﺷﺒﻴﻪ ﻳﮏ ﺧﺰان اﺳﺖ
ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻴﻜﺸﻢ از آن اﺳﺖ
ﭼﻴﺰی ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻧﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻨﻰ ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺟﺎن اﺳﺖ
ﺑﺮای ﺑﺮدن ﺗﻮ از ﻳﺎد ﺣﺘﻰ زﻣﺎن ﻫﻢ ﻧﺎﺗﻮان اﺳﺖ
دﻳﺪی از ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﺮﺳﻴﺪم ﻫﻤﺎن ﺷﺪ
ﺑﻬﺎی ﻋﺸﻘﻤﺎن ﮔﺮان ﺷﺪ
ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ ﺗﺮﻳﻦ ﺳﻜﻮﺗﻢ ﺳﻘﻮط ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑﻰ زﻣﺎن ﺷﺪ
ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻨﺎﻫﻢ از ﻧﺒﻮدت اﻳﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻫﺎی ﺑﻰ اﻣﺎن ﺷﺪ
دﻟﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪه رﻫﺎ ﻛﻨﻢ ﺗﻮ رارﻫﺎ ﻛﻨﻢ ﺗﻮ را