میثم تکستر روح
Meysam Texter Rouh
حالم بده نسلم بدتر از من
روهرچی دست گذاشتم پر زد رفتم بالا امشبم بشه پرپر
دلو از فردا خیلی وقته کندم
منو میبینی با سیگار رولبم زردتر از گچ دیوار خونمم
حالمو بخون از لیوانای خالیم
ازین چشمای قرمز و تکونای سرم هرچی قصه هام
عجیبتر شدن زخمای بچگیم
عمیقتر شدم سر بودم و از سرم نپریدن پس کثیفتر شدم
زورم به هیشکی جز خودم نرسید
یه جوری داغون بودم که واسه درمان حتی چندسالی
مغز دکترم نکشید منو ببین
من حاصل کمبوداتم
یه خط که تو فاصل درد و ماتم هرروزمو
پیگیر سور و ساتم با اینکه اشرف مخلوقاتم
اسممو گذاشتن توسری خور نصیب دخترم
روسری شد گفتی آسمونو ببین صدات در نیاد
ول کن جسمای رو زمینو حالا فقط یه روحم که
چشاشو گذاشته روهم رو دوشم کوه درده
هرچند دلیل خلقت کوهم ... یه جسم داغون
یه روح خسته مسیر طولانی
درای بسته یه حس کمرنگ
هوای تیره یه سایه رو تموم فردام
نشسته تو سرم فقط خاطرست و بس
رویا و امیدو بازنشسته کردم یه نقطه روی خط دردم
که این مسیرو پابرهنه رفتم تو
فقط شدی خورده شیشه شدی خاری که زخم دلبستگیشه
کاری کردی به جای پیشرفت بیافتم
پی مرحم همیشه میزنی ولی بازم زندم که هی میخورم
شاید حالم بهترشه از گشنگی سیرم بینم
تاکجا میبریم بیرحم تو پاهام دیگه نا نمونده
ولی یروز می ایستم و میرم قد چهل سال
بهم بدهکاری تو واسه نسل من عین اجباری میکشی
بدون اخطار بی هیچ
حکم و حبس و زندانی منو ببین من کیفرتم
من یه خط گنده رو هیکلتم
من یعنی ایران یعنی شیری که کارتو یکسره کرد