دام دگر نهاده‌ام
تا که مگر بگیرمش
آنکه بجست از کفم
بار دگر بگیرمش
آنکه به دل اسیرمش
در دل و جان پذیرمش
گر چه گذشت عمر من
باز ز سر بگیرمش
دل بگداخت چون شکر
بازفسرد چون جگر
باز روان شد از بصر
تا به نظر بگیرمش
راه برم به سوی او
شب به چراغ روی او
چون برسم به کوی او
حلقه ی در بگیرمش
درد دلم بتر شده
چهره من چو زر شده
تا ز رخم چو زر برد
بر سر زر بگیرمش
گر چه کمر شدم چه شد
هر چه بتر شدم چه شد
زیر و زبر شدم چه شد
زیر و زبر بگیرمش
دام دگر نهاده‌ام
تا که مگر بگیرمش
آنکه بجست از کفم
بار دگر بگیرمش
آنکه به دل اسیرمش
در دل و جان پذیرمش
گر چه گذشت عمر من
باز ز سر بگیرمش